دمی باسعدی شیرین سخن

دوستان خوبم سلام! 

امروز بعد مدتها یه دفعه دلم هوای حکایت های نغز و دلکش سعدی رو کرد. چند وقتی بود یادی از ارباب سخن نکرده بودم. گلستانو برداشتم و همین طوری یه صفحه رو باز کردم و شروع کردم به خوندن.تو صفحه ای که باز کردم این حکایت نوشته شده بود... 

یاد دارم که در ایام پیشین من و دوستی٬ چون دو بادام مغز در پوستی صحبت داشتیم.ناگاه اتفاق غیبت افتاد! پس از مدتی باز آمد و عتاب آغاز کرد که در این مدت قاصدی نفرستادی. گغتم: دریغ آمدم که دیده قاصد به جمال تو روشن گردد و من محروم...  

یار دیرینه٬مرا گو به زبان توبه مده 

که مرا توبه به شمشیر نخواهد بودن  

رشکم آید که کسی سیر نگه در تو کند  

باز گویم که کسی یر نخواهد بودن  

این حکایتم به نظرم به درد کسانی می خوره که با موسیقی و آثارش روی انسان مشکل دارن ( هرچند قصد جسارت ندارم و نظر همه دوستان قابل احترامه هرچند که قابل قبول نباشه.) جناب سعدی می فرمایند... 

وقتی در سفر حجاز جماعتی جوانان صاحبدل همدم من بودند و همقدم. وقت ها زمزمه ای بکردندی و عابدی در سبیل ٬ منکر حال درویشان و بی خبر از درد ایشان . تا برسیدیم به نخله بنی هلال. کودکی سیاه از حی عرب بدر آمد و آوازی برآورد که مرغ از هوا در آورد. اشتر عابد را دیدم که به رقص اندر آمد و عابد را بیانداخت و راه بیابان گرفت. گفتم: ای شیخ در حیوانی اثر کرد در تو اثر نمی کند؟! 

دانی چه گفت مرا آن بلبل سحری؟ 

تو خود چه آدمی کز عشق بی خبری 

اشتر به شعر عرب در حالتست و طرب 

گر ذوق نیست تو را٬ کژ طبع جانوری 

و عند هبوب الناشرات علی الحمی 

تمیل غصون و البان لا الحجر الصلد* 

* هنگام وزش بادها بر سبزه زار٬ به رقص و حرکت در می آیند شاخه های درخت " بان " نه سنگ سخت!