رو کم کنی شاعرانه!!!

حافظ: 

اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را 

به حال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را 

امیر نظام گروسی: 

اگر آن کرد گروسی بدست آرد دل ما را 

بدو بخشم تن و جان و سر و پا را 

جوان مردی بدان باشد که از ملک خویشتن بخشی 

نه چون حافظ که می بخشد سمرقند و بخارا را 

انوشه: 

اگر آن مهرخ تهران بدست آرد دل ما را  

به لبخند ترش بخشم تمام روح و معنا را 

تن و جان و سر و پا را به خاک گور می بخشند  

نه بر آن مه لقای ما که شور افکنده دنیا را 

...

 پ ن۱: این پست ادامه دارد... ادامه اش رو دوستای عزیزم " زهرا و یاسی " زحمتشو کشیدن!  دوستان برای دیدن ادامه به بخش نظرات توجه فرمایید!  

پ ن2: یه چیزی که توجهمو جلب کرد استفاده از کلمه " اگر" ه که تو اشعار همه این شعرا مشترکه و منو یاد این جمله انداخت که:  

به او گفتم: قبولم کن که رسوایت شوم... 

او گفت: کسی که عشق را شرطی کند رسوا نمی ماند!  

شاید اشکال کار همه این شعرا همین یه " اگر " به ظاهر ساده است!