یک برداشت... یک مقایسه... یک نتیجه

سلام دوستان

مدت ها بود با توجه به علاقه ای که به کتاب های تاریخی دارم و همچنین دستور خداوند در قرآن برای مطالعه زندگی گذشتگان و عبرت آموزی از اونها قصد داشتم کتاب " نبرد من " که به قلم آدولف هیتلر نوشته شده رو بخونم.

 یکی دو روزی هست که خوندن این کتاب رو شروع کردم! یه قسمتی از این کتاب من رو بیشتر به فکر واداشت و برام جالب بود که برای شما هم مطرح کنم!

تو قسمتی از کتاب، هیتلر نفوذ مارکسیست و اندیشه های مارکسیستی تو کشور آلمان در زمان قبل از جنگ جهانی اول رو اینطور توصیف می کنه:

" هیچکس به این موضوع مهم توجه نمی کرد و مانند این بود که زخمی مهلک در بدن جای گرفته و عدم توجه به آن میدانی برای پیش روی باز می کند و طولی نخواهد کشید که سراسر وجود انسانی را مورد تهدید قرار خواهد داد...

 مارکسیست، حقیقتی که هدف اصلی آن خرابی اوضاع تمامی کشورهای غیر یهودی بود... "

و در جایی دیگه بعد از بررسی راه های مبارزه با این پدیده، جنگ مسلحانه یا جنگ روانی و معنوی، به این نتیجه میرسه که:

" افکار و عقاید فلسفی و همچنین نهضت های مذهبی چه درست باشند و چه نادرست، پس از آنکه مدتی از پیدایش آن گذشت، ریشه کن کردن آن به وسیله قوای نظامی یا وسایل مشابه آن امکان پذیر نیست، زیرا افکار و عقاید مقدس چون قطرات خونی است که در عروق و اعصاب و نسوج آدمی جای می گیرد و خارج کردن آن از قلب آدمی ممکن نیست...

هر نوع اقدام و فعالیت به منظور مبارزه با یک سیستم معنوی به وسیله نیروی زور دچار شکست خواهد شد، مگر آنکه در مقابل آن یک عقیده معنوی قوی تری عرضه شود..."

همچنین نوع برخورد سیاستمداران و بزرگمردان آلمانی با مارکسیست رو این طور نقد می کنه:

" نقش آنها در ناتوان ساختن مارکسیست ها به این طریق بود که با حالت بی اعتنایی با آنها برخورد می کردند و به آنها وانمود می کردند که ما از این فلسفه جدید چیزی درک نکرده ایم و به نظر ما اگر احزاب با هم ائتلاف و اتحاد کنند به این وسیله می توان مارکسیست را سرکوب یا مضحک تر از همه آنها را به راه راست هدایت نمایند.

رفتار آنها در مقابل مارکسیست جنبه سازش و دموکراسی داشت، دموکراسی و سازش با مرامی که اساس آن برای واژگون ساختن دولت ها پایه گذاری شده بود!

اما آنها غافل بودند، زیرا در این ماجرا سر و کارشان با یک حزب ساده نبود، بلکه با فلسفه و مکتبی پلید رو به رو بودند. اگر به شدت از آن جلوگیری نمی شد عواقب بسیار وخیمی به دنبال داشت."

با خوندن این مطالب یه مقایسه تو ذهنم نقش بست!

داشتم به چیزایی که درباره نفوذ مارکسیست تو ایران خونده و شنیده بودم و تاثیرات این پدیده تو ایران و نوع برخورد و مبارزه ای که باهاش شد فکر می کردم!

اول از همه اون نیروی معنوی برتری که در مقابل این مرام شیطانی ایستاد و اون چیزی نبود جز اسلام ! نیروی عظیم معنوی که با نور حق خودش همه پلیدی ها رو آشکار می کنه! پس کشور ما و مردم ما با عنایت خدا سلاح قدرتمندی چون اسلام دارن که می تونن با استفاده از اون از خیلی از توطئه ها و مرام و مسلک های دروغین، هوشیارانه، در امان باشن!

و دومین موردی که توجهم رو جلب کرد تفاوت نوع برخورد بزرگان و روشنفکران آلمان در مقایسه با ایران بود!

تو کشور ما روشنفکرانی مثل شهید آیت الله مطهری بودن که با بصیرت کامل و با استفاده از همون سلاح دین این پدیده رو برای مردم و به خصوص نسل جوان بیان کردن و با عکس العمل به موقع و تیزبینانه مردم رو از این خطر بزرگ آگاه کردن!

و در آخر به این نتیجه رسیدم که یه بار دیگه خدا رو به خاطر نعمت اسلام شکر کنم و هیچ وقت فراموش نکنم که اسلام تنها یک دین و منحصر و محدود به مسائل شخصی در ارتباط با راز و نیاز با خدا نیست بلکه دین به معنای برنامه جامع و نیروی معنوی برتری است که تمسک به اون دست آدم رو تو هیچ شرایطی خالی نمی ذاره!